İnsan bazen bir fren sesine âşık olabilir; –mutluluk ve aşk ile bir kez daha– insan bazen bir fren sesine âşık olabilir. Otostop, aslında, “İşbu fren sesi”nden ibaret desem yalan olmaz. Daha doğrusu bu fren sesi; zamanı, mekânı, hali ikiye bölen bir merkez gibi. Bir dağın zirvesi. İki uzun ve dik yamacı birbirine bağlayan o bitimsiz...

Bir peruğun bu kadar büyütülebileceği kimin aklına gelir. Başlamıştı ve bitmiyordu şimdi. Bir keresinde merdivenlerden de böyle yuvarlanmıştım. Yine kendi dışıma çıkmıştım. Var olduğumu biliyor ama bu varlığa katiyen söz geçiremiyordum. Sahanlığa gelene kadar ne yaptıysam fayda etmemişti. Ne tuhaf, insan tüm o hareketi müthiş bir durağanlık içinde yaşıyor ve düşünmeye bile fırsat buluyor. Ben...

Korkuyordun. Müşteri temsilcilerinin üzerinde yapacakları deneylerden ve şehirden uzak, otoparklı, site içi bir evde ölmekten korkuyordun. İnsanlar pencere pervazlarına koydukları son teknoloji çiviler sayesinde istenmeyen kuşlarından kurtulurlarken, sen evde hüzünlü otuzbirler besliyordun. Ormanın kralının aslında fil olduğunu bilmek gibi koyuyordu… Zorlaştırıyordu yani. Sevmeni zorlaştırıyordu, yaşamanı zorlaştırıyordu. Yol hiç bitmeyecekmiş gibi.   Ozan Çınar, ilk kitabı Mazgalların Altında’yla kaybedecek hiçbir şeyi...